Τρία ποιήματα έχουν τον τίτλο "Nocturno" στο έργο του Rubén Darío, του πιο επιδραστικού ποιητή του λογοτεχνικού μοντερνισμού στη Λατινική Αμερική.

Σε αυτά τα ποιήματα θίγεται το θέμα της αϋπνίας και της υπαρξιακής αγωνίας μπροστά στο θάνατο. και γίνονται ενδιαφέρουσες αναλογίες μεταξύ της ζωής και του ύπνου.

Πρόκειται για ποιήματα μελαγχολικού χαρακτήρα, με πολύτιμο λεξιλόγιο και εικόνες υποβλητικές και εκθαμβωτικές, με αναφορές σε κλασικά και εξωτικά στοιχεία, χαρακτηριστικά της μοντερνιστικής αισθητικής.

Σε αυτά, η νύχτα μετατρέπεται σε ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την έκφραση των βαθύτερων ανησυχιών και των βασάνων που ταλανίζουν την ύπαρξη.

Τα εν λόγω ποιήματα εμφανίζονται σε δύο ποιητικές συλλογές: Τραγούδια ζωής και ελπίδας 1905, και Το περιπλανώμενο τραγούδι Παρακάτω θα τα αναλύσουμε ένα προς ένα με τη σειρά εμφάνισης.

Ποίημα "Nocturne" (1)

-V-

Θέλω να εκφράσω την αγωνία μου σε στίχους που καταργήθηκαν

θα λένε ότι η νιότη μου ήταν γεμάτη τριαντάφυλλα και όνειρα,

και η πικρή απογύμνωση της ζωής μου

από τεράστιο πόνο και μικρή φροντίδα.

Και το ταξίδι σε μια αόριστη Ανατολή για τα πλοία που πήραν συνέντευξη,

και ο κόκκος της προσευχής που άνθισε σε βλασφημία,

και οι θόρυβοι του κύκνου ανάμεσα στις λακκούβες

και το ψεύτικο νυχτερινό μπλε της ανήσυχης Βοημίας.

Μακρινό τσέμπαλο που μέσα στη σιωπή και τη λήθη

ποτέ δεν έδωσες στο όνειρο την μεγαλειώδη σονάτα,

ορφανό σκάφος, ασήμαντο δέντρο, σκοτεινή φωλιά

που μαλάκωσε τη νύχτα της ασημένιας γλυκύτητας...

Ελπίδα αρωματισμένη με φρέσκα βότανα, τρίλιζα

του ανοιξιάτικου και του πρωινού αηδονιού,

κρίνος που κόπηκε από ένα μοιραίο πεπρωμένο,

αναζήτηση της ευτυχίας, επιδίωξη του κακού...

Ο θλιβερός αμφορέας του θεϊκού δηλητηρίου

που το εσωτερικό βασανιστήριο πρέπει να κάνει για τη ζωή,

η τρομακτική συνείδηση της ανθρώπινης γλίτσας μας

και η φρίκη του να αισθάνεσαι φευγαλέα, η φρίκη του να

του ψαξίματος, με διαλείποντα φόβο,

προς το αναπόφευκτο, το άγνωστο και το

βάναυσος εφιάλτης αυτού του κλαψιάρικου ύπνου

από την οποία υπάρχει μόνο Εκείνη που θα μας ξυπνήσει!

Τραγούδια ζωής και ελπίδας (1905).

Ανάλυση του ποιήματος "Nocturne" (1)

Το "Nocturne", ποίημα V, είναι το πρώτο από τα δύο ποιήματα της συλλογής. Τραγούδια ζωής και ελπίδας Το ποίημα είναι ένας πικρός προβληματισμός για την αγωνία της ύπαρξης.

Η ώρα της νύχτας και η μελαγχολική της ησυχία χρησιμοποιείται για να ανακαλέσει τις θλίψεις, τα βάσανα, τις απογοητεύσεις, τη θλίψη και τους πόνους που υπέστησαν στη ζωή.

Η ζωή, λοιπόν, θεωρείται ως μια διέλευση, ένα πέρασμα κατά το οποίο κάποιος βαδίζει προς το άγνωστο, και συνδέεται με έναν εφιάλτη, έναν "ύπνο του κλάματος" από τον οποίο μόνο "Εκείνη" (ο Θάνατος) μπορεί να μας ξυπνήσει.

Τύπος στίχου, ομοιοκαταληξία και μέτρο

Το ποίημα είναι γραμμένο σε δεκατετρασύλλαβο στίχο μείζονος τέχνης, γνωστό και ως αλεξανδρινό. Οι στίχοι είναι τοποθετημένοι σε τετράστιχες στροφές. Η ομοιοκαταληξία είναι σύμφωνη διασταυρούμενη ομοιοκαταληξία τύπου ΑΒΑΒ.

Λογοτεχνικές μορφές

Επίθετα Ακολουθούν μερικά από τα σημαντικότερα έργα: "απέραντος πόνος", "αόριστη Ανατολή", "φευγαλέα πλοία", "ανήσυχη Βοημία", "μακρινό τσέμπαλο", "μεγαλειώδης σονάτα", "ψεύτικη γαλάζια νύχτα", "ορφανό καΐκι", "σκοτεινή φωλιά", "ανθρώπινη γλίτσα", "μοιραία μοίρα", "θεϊκό δηλητήριο", "διαλείπουσες τρομάρες".

Συναισθησία Η νύχτα της ασημένιας γλυκύτητας μαλάκωσε", "Η ελπίδα που μυρίζει φρέσκα βότανα".

Οξύμωρο Θεϊκό δηλητήριο".

Αντίθεση Ο κόκκος της προσευχής που άνθισε σε βλασφημία".

Εγκωμιασμός Η φρίκη/ του να ψαχουλεύουμε, με διαλείποντα φόβο,/ προς το αναπόφευκτο, άγνωστο, και ο/ βάναυσος εφιάλτης αυτού του ύπνου του κλάματος/ από τον οποίο υπάρχει μόνο Εκείνη που θα μας ξυπνήσει!

Αναφορά Και το ταξίδι σε μια αόριστη Ανατολή με αόρατα πλοία,/ και ο κόκκος της προσευχής που άνθισε σε βλασφημία,/ και τα βλέμματα του κύκνου ανάμεσα στις λακκούβες/ και η ψεύτικη γαλάζια νύχτα της ανήσυχης Βοημίας".

Αλλιτερισμός Μακρινό τσέμπαλο που μέσα στη σιωπή και τη λήθη/ δεν έδωσες ποτέ στο όνειρο τη μεγαλειώδη σονάτα".

Hyperbaton Θέλω να εκφράσω την αγωνία μου σε στίχους που καταργημένοι/ θα λένε για τη νιότη μου των ρόδων και των ονείρων...".

Δείτε επίσης την ανάλυση του ποιήματος Margarita του Rubén Darío.

Ποίημα "Nocturne" (2)

-XXXII-

Προς τον Mariano de Cavia

Όσοι από εσάς ακούσατε την καρδιά της νύχτας,

όσοι από εσάς έχετε ακούσει μέσα από επίμονη αϋπνία

το κλείσιμο μιας πόρτας, το βουητό ενός αυτοκινήτου

μακρινό, μια αόριστη ηχώ, ένας αχνός θόρυβος...

Στις στιγμές της μυστηριώδους σιωπής,

όταν οι ξεχασμένοι βγαίνουν από τη φυλακή τους,

την ώρα των νεκρών, την ώρα της ανάπαυσης,

θα ξέρετε πώς να διαβάσετε αυτούς τους στίχους της πικρίας που είναι εμποτισμένοι!....

Όπως σε ένα ποτήρι ρίχνω τις θλίψεις μου μέσα τους

μακρινών αναμνήσεων και θλιβερών δυστυχιών,

και η θλιβερή νοσταλγία της ψυχής μου, μεθυσμένη από λουλούδια,

και το πένθος της καρδιάς μου, θλιμμένο από τις γιορτές.

Και η λύπη που δεν ήμουν αυτό που θα ήμουν,

και την απώλεια του βασιλείου που ήταν για μένα,

να σκέφτομαι ότι για μια στιγμή μπορεί να μην είχα γεννηθεί,

και το όνειρο που ήταν η ζωή μου από τότε που γεννήθηκα!

Όλα αυτά έρχονται μέσα σε βαθιά σιωπή

στην οποία η νύχτα τυλίγει τη γήινη ψευδαίσθηση,

και αισθάνομαι σαν μια ηχώ από την καρδιά του κόσμου

που διεισδύει και συγκινεί τη δική μου καρδιά.

Τραγούδια ζωής και ελπίδας (1905)

Ανάλυση του ποιήματος "Nocturne" (2)

Το "Nocturne" είναι το ποίημα XXXII του βιβλίου Τραγούδια ζωής και ελπίδας Είναι ένα ποίημα στο οποίο η νυχτερινή σκηνή χρησιμεύει και πάλι ως σκηνικό για να ανακαλέσει μνήμες από τις θλίψεις, τους πόνους και τη νοσταλγία του παρελθόντος.

Μια αϋπνία ποιητική φωνή, που προσεγγίζει την "καρδιά της νύχτας", προβληματίζεται για τη ζωή, τη θλίψη και τις αντιξοότητες. Συγκρίνει τη ζωή με ένα όνειρο, με μια "γήινη ψευδαίσθηση", και κλείνει με έναν αισιόδοξο, συγκινητικό τόνο, ανακοινώνοντας ότι ακούει την "ηχώ της καρδιάς του κόσμου".

Τύπος στίχου, ομοιοκαταληξία και μέτρο

Είναι γραμμένο σε δεκατρισύλλαβο ή τρικασύλλαβο στίχο και έχει πέντε στροφές των τεσσάρων στίχων η καθεμία. Η ομοιοκαταληξία του είναι εναλλασσόμενη σύμφωνη, δηλαδή ΑΒΑΒ.

Λογοτεχνικά πρόσωπα

Επίθετα Οι λέξεις: "ελαφρύς θόρυβος", "μακρινές αναμνήσεις", "θλιβερές νοσταλγίες της ψυχής μου".

Εγκωμιασμός Όπως σε ένα ποτήρι ρίχνω μέσα τους τους πόνους μου/ των μακρινών αναμνήσεων και των θλιβερών συμφορών".

Παρομοίωση Αισθάνομαι σαν μια ηχώ από την καρδιά του κόσμου/ που διαπερνά και συγκινεί τη δική μου καρδιά", "Σαν ποτήρι χύνω μέσα τους τους πόνους μου/ από μακρινές αναμνήσεις και καταστροφικές ατυχίες".

Prosopopoeia ...η ψυχή μου, μεθυσμένη από τα λουλούδια", "...η καρδιά μου, λυπημένη από τις γιορτές".

Hyperbaton Όπως σε ένα ποτήρι ρίχνω μέσα τους τους πόνους μου/ από μακρινές αναμνήσεις και καταστροφικές ατυχίες...".

Μεταφορά ...το όνειρο που ήταν η ζωή μου από τότε που γεννήθηκα".

Πλεονασμός καταστροφικές ατυχίες".

Δείτε επίσης την ανάλυση του ποιήματος Canción de otoño en primavera του Rubén Darío.

Ποίημα "Nocturne" (3)

Το περιπλανώμενο τραγούδι (1907).

Ανάλυση του ποιήματος "Nocturnal" (3)

Το τρίτο "Nocturne" βρίσκεται στο βιβλίο Το περιπλανώμενο τραγούδι Σε αυτό, η νύχτα και η "οδυνηρή σιωπή" της είναι για άλλη μια φορά το σκηνικό για τα βάσανα και τα μαρτύρια, και επαναλαμβάνονται κάποια επαναλαμβανόμενα θέματα και ιδέες από τα προηγούμενα ποιήματά του, όπως η αϋπνία, ο πόνος και η θλίψη. Είναι ένα ποίημα που αντανακλά μεγάλη αγωνία.

Η ποιητική φωνή είναι βυθισμένη σε ένα είδος εσωτερικής καταιγίδας, αυτοκριτικής, την οποία μπορούμε να συμπεράνουμε από την αναφορά ότι "είναι το αυτο-κομμάτι/ του πνευματικού τεμαχισμού, το αυτο-Hamlet!".

Η θλίψη και η οδύνη της εξωτερικεύονται και γίνονται ο ήχος μιας πόρτας, τα βήματα ενός περαστικού, ο ήχος ενός ρολογιού που χτυπάει τρεις. Η αυγή αναμένεται με ανυπομονησία. Μήπως "αυτή" είναι και πάλι μια μεταφορά του θανάτου;

Τύπος στίχου, ομοιοκαταληξία και μέτρο

Πρόκειται για ένα ποίημα χωρίς μετρική κανονικότητα, με αφορισμούς και μονόστιχες γραμμές, αλλά και με έναν ορισμένο κυματιστό ρυθμό.

Λογοτεχνικές μορφές

Επίθετα : "οδυνηρή σιωπή", "απαλή καταιγίδα", "θαυμάσιος κρύσταλλος του σκότους".

Μεταφορές Να αραιώσω τη θλίψη μου/ σε ένα κρασί της νύχτας/ στο θαυμάσιο κρύσταλλο του σκότους...".

Συναισθησία Η "οδυνηρή σιωπή".

Εγκωμιασμός Σιωπή της νύχτας, οδυνηρή σιωπή/ νυχτερινή σιωπή".

Παράδοξο Δεν μπορώ να κοιμηθώ και όμως / ονειρεύομαι".

Ρητορική ερώτηση Πότε έρχεται η αυγή;

Σχετικά με τον Rubén Darío

Ο Félix Rubén García Sarmiento, γνωστότερος ως Rubén Darío, γεννήθηκε στη Νικαράγουα το 1867. Ήταν ποιητής, δημοσιογράφος και διπλωμάτης. Θεωρείται ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος του λογοτεχνικού μοντερνισμού και ένας από τους ποιητές με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ισπανική λογοτεχνία του περασμένου αιώνα. Μεταξύ των λογοτεχνικών του έργων, τα σημαντικότερα είναι οι ποιητικές του συλλογές Μπλε (1888), Prosas profanas y otros poemas (Προφητική πεζογραφία και άλλα ποιήματα) (1896), Τραγούδια ζωής και ελπίδας (1905) y Το περιπλανώμενο τραγούδι (1907), πέθανε το 1916.