Het beeldhouwwerk Venus de Milo is een Grieks werk uit de Hellenistische periode, hoewel de stijl overeenkomt met de overheersende esthetiek van de klassieke periode. Het werd in 1820 ontdekt op het eiland Melos of Milo (volgens modern Grieks), waaraan het zijn naam ontleent.

Sommige deskundigen schrijven het werk toe aan de kunstenaar Alexander van Antiochië, de meest geaccepteerde hypothese. Er zijn echter onderzoekers die betwijfelen of hij daadwerkelijk de auteur van het werk was. Venus de Milo .

Venus de Milo , ca. 2e eeuw v. Chr., wit marmer, 211 cm hoog, Musée du Louvre, Parijs.

Het werk bevindt zich momenteel in het Louvre Museum in Parijs, dezelfde plaats waar het voor het eerst aan het publiek werd getoond. Tegenwoordig is het een van de beroemdste beelden uit de Klassieke Oudheid, naast de Discobolo de Mirón, De overwinning van Samothrace y Laocoon en zijn kinderen .

Analyse van de Venus de Milo

Het standbeeld Venus de Milo Het stelt een vrouw voor met haar bovenlichaam naakt, haar haar naar achteren gebonden en met een nauwsluitende jurk die haar schaambeen en onderste ledematen bedekt. Opvallend is dat haar armen in het stuk ontbreken.

De Venus de Milo Het moet gemaakt zijn tussen 130 en 100 voor Christus, de jaren die overeenkomen met de Hellenistische periode, maar de kunstenaar heeft bewust de kenmerken van de klassieke stijl van de 5e eeuw voor Christus overgenomen.

Men denkt dat het beeld overeenkomt met Venus, omdat het lijkt op andere Venus In de Griekse oudheid was volledige naaktheid voorbehouden aan mannelijke lichamen en als het op vrouwelijke lichamen verscheen, werd het meestal geassocieerd met de godin.

Kenmerken van de Venus de Milo

Afmetingen en materiaal. De Venus de Milo is een beeld van wit marmer, 211 centimeter hoog en 900 kilo zwaar, wat zijn monumentaliteit onderstreept. Het is ontworpen om van alle kanten bekeken te worden.

Samenstelling. De gebogen knie, terwijl hij staat, versterkt de contouren van zijn vormen. Dit is opnieuw de beroemde contraposto-opstelling, waarbij het lichaam zijn gewicht verdeelt over één been dat als steunpunt fungeert, waardoor het geheel een bochtige vorm aanneemt.

In deze positie zijn de schouders en het bekken omgekeerd gekanteld. De gedrapeerde mantel die Venus bedekt, van haar schaamstreek tot haar voeten, is met grote vaardigheid gesneden, waardoor reliëfs en bewegingen ontstaan. Het linkerbeen van de godin steekt uit de mantel.

Verhoudingen. Het hoofd is zichtbaar zeer klein in verhouding tot het lichaam, maar toch handhaaft de kunstenaar de canon van de achtkoppige proporties, waardoor de harmonie tussen de delen bewaard blijft. Tussen de borsten is dezelfde afstand als tussen de borst en de navel, en het gezicht is uitgerekt tot de grootte van drie neuzen.

Stijl. De stijlelementen van kunstenaars als Praxiteles en Phidias zijn te zien in de beeldhouwkunst. Bijvoorbeeld:

• de flexibiliteit van de lijn,
• de houding van de afgebeelde figuur,
• het draperen van de jurk.

Samen met andere bronnen bevindt het werk zich in een positie die serpentinebewegingen met grote natuurlijkheid en "realisme" laat zien. In ieder geval komt de Venus uit de grond die zich kronkelt om het gezicht het meest te laten opvallen.

De oorspronkelijke plaats en positie van de armen. Waarschijnlijk de Venus de Milo De kunsthistoricus Ernst Gombrich wees er in dit verband op dat het werk tot een beeldengroep kan hebben behoord, waarin Cupido haar zou hebben vergezeld. In overeenstemming hiermee meende Gombrich dat de figuur van Venus haar armen naar Cupido uitstrekte.

Andere onderzoekers hebben gedacht dat zij de tuniek in haar rechterhand hield en een appel in haar linkerhand. Er is ook gesuggereerd dat zij op een soort voetstuk rustte. Dit type compositie was in die tijd gebruikelijker.

U kunt de volledige video van de hypothetische reconstructie bekijken op de volgende link:

Betekenis van de Venus de Milo

Het beeld stelt een van de meest vereerde godinnen uit de Klassieke Oudheid voor, zowel bij de Grieken als de Romeinen. De Grieken noemden haar Aphrodite en de Romeinen Venus. Voor beide culturen was zij de godin van de vruchtbaarheid, schoonheid en liefde.

Voor het Westen, de Venus de Milo Zij belichaamt de waarden van proportie, evenwicht en symmetrie die onze esthetische cultuur sinds de oudheid hebben gevormd.

Er zijn veel meer interpretaties over de betekenis van de Venus de Milo Vele hebben te maken met speculatie over de mogelijke oorspronkelijke locatie, de positie van de ontbrekende armen (die mogelijk naar Cupido waren uitgestrekt), of het feit dat het een attribuut als de appel in zijn handen droeg.

Andere interpretaties hebben te maken met factoren buiten het werk. Bijvoorbeeld, toen Frankrijk de Venus de Milo Ik had net verloren De geboorte van Venus van Botticelli, een werk dat na de nederlagen van Napoleon moest worden teruggegeven aan Italië. Daarom is de Venus de Milo was destijds het symbool van een nieuwe morele herbewapening voor Frankrijk.

Geschiedenis van de Venus de Milo

In het begin van de 19e eeuw stond het eiland Melos (Milo) onder Ottomaanse controle, en er was onlangs een oud Romeins theater ontdekt, wat archeologen en verzamelaars naar de regio lokte, vooral Fransen.

Deze Venus Het werd bij toeval gevonden in 1820, toen een boer het stuk vond terwijl hij stenen uit de ruïnes groef om een hek te bouwen. Waarschijnlijk waren de ruïnes bekend bij Franse archeologen die in het gebied waren.

Er is geen zekerheid over de naam van de boer, sommige bronnen zeggen dat het Yorgos Kendrotas was, andere Giorgos Botonis of Theodoros Kentrotas.

De boer was zich bewust van de waarde van zijn vondst, dus bedekte hij de Venus met aarde. Later kregen de Fransen argwaan en coördineerden een opgraving met de boer om het beeld eruit te halen.

Een ingewikkelde verkoop

De boer verkocht het beeld aan een Armeense monnik die het bestemd had voor de Ottomaanse Nicolas Mourosi. Een versie suggereert dat deze verkoop een rookgordijn was dat door de Fransen was opgezet om de Ottomaanse autoriteiten te ontlopen.

In beide versies ging het om de Fransen Jules Dumont D'Urville, een vaandrig, en burggraaf Marcellus, secretaris van de Franse ambassadeur, die het werk op de een of andere manier wisten te bemachtigen.

De Venus reisde dus van Milo naar Constantinopel en vandaar naar Toulon, waar zij werd verworven door de markies van Rivière, Charles François de Riffardeau, die haar schonk aan koning Lodewijk XVIII, die haar uiteindelijk ter beschikking stelde van het Louvre-museum.

Waarom doet de Venus de Milo ?

Het is niet bekend wat er gebeurd is met de armen van Venus de Milo Zo is er een legende die zegt dat het stuk compleet was, maar dat het tijdens de zeeslag tussen de Turken en de Fransen erover beschadigd werd en de wapens op de bodem van de zee vielen.

Anderen zeggen dat een hand met een appel werd gevonden bij de rest van het beeld, maar vanwege de rudimentaire afwerking werden deze fragmenten niet beschouwd als deel van het werk. Dergelijke fragmenten bestaan in de depots van het Louvre, maar zijn niet opgenomen.

De waarheid is dat het Louvre Museum beweert dat het werk in Frankrijk aankwam zonder wapens en dat het altijd al bekend was dat het die niet had op het moment dat het werd gevonden.

Wie was de auteur van de Venus de Milo ?

Gravure van Frédéric Clarac, 1821

Het is niet zeker wie de auteur was van de Venus de Milo De meest geaccepteerde hypothese is dat de auteur Alexander van Antiochië was. Deze hypothese is gebaseerd op de ontdekking van een sokkel die mogelijk als sokkel voor het beeld heeft gediend en waarop de volgende inscriptie staat: (Ages)andros, zoon van Menides, van Antiochië van de Meander, maakte het beeld .

Sommige deskundigen trekken dit echter in twijfel, omdat de sokkel in de loop der tijd verloren is gegaan; het enige bewijs hiervan is een gravure uit 1821 van Frédéric Clarac.