Rzeźba Wenus z Milo to greckie dzieło pochodzące z okresu hellenistycznego, choć jego styl odpowiada dominującej estetyce okresu klasycznego. Zostało odkryte w 1820 roku na wyspie Melos lub Milo (według współczesnej greki), od której wzięło swoją nazwę.

Niektórzy eksperci przypisują to dzieło artyście Aleksandrowi z Antiochii, co jest najczęściej przyjmowaną hipotezą, jednak są badacze, którzy kwestionują, czy był on rzeczywiście autorem dzieła. Wenus z Milo .

Wenus z Milo , ok. II w. p.n.e., biały marmur, 211 cm wysokości, Musée du Louvre, Paryż.

Dzieło to znajduje się obecnie w paryskim Luwrze, w tym samym miejscu, w którym zostało po raz pierwszy zaprezentowane publiczności. Dziś jest to jedna z najsłynniejszych rzeźb klasycznego antyku, obok rzeźb z czasów starożytnych. Discobolo de Mirón, Zwycięstwo w Samotrace y Laocoön i jego dzieci .

Analiza Wenus z Milo

Statua Wenus z Milo Przedstawia kobietę z nagim torsem, włosami związanymi z tyłu i ubraną w obcisłą sukienkę, która zakrywa jej łono i kończyny dolne. Zauważalny jest brak jej ramion.

The Wenus z Milo Musiał powstać między 130 a 100 rokiem p.n.e., czyli w latach odpowiadających okresowi hellenistycznemu, ale artysta celowo przejął cechy stylu klasycznego z V wieku p.n.e.

Uważa się, że posąg odpowiada Wenus, ponieważ przypomina inne Wenus W greckiej starożytności pełna nagość była zarezerwowana dla męskich ciał, a kiedy pojawiała się na kobiecych ciałach, była zwykle kojarzona z boginią.

Charakterystyka Wenus z Milo

Wymiary i materiał. The Wenus z Milo to rzeźba wykonana z białego marmuru o wysokości 211 centymetrów i wadze 900 kilogramów, co podkreśla jej monumentalność. Została zaprojektowana tak, aby można ją było podziwiać ze wszystkich stron.

Skład. Zgięte kolano w pozycji stojącej wzmacnia kontury jego form. To po raz kolejny słynny układ contraposto, w którym ciało rozkłada swój ciężar na jednej nodze, która działa jak punkt podparcia, pozwalając całości przybrać falistą formę.

W tej pozycji ramiona i miednica są pochylone w odwrotnym kierunku. Drapowany płaszcz, który okrywa Wenus, od obszaru łonowego do stóp, jest wyrzeźbiony z wielką wprawą, tworząc reliefy i ruchy. Lewa noga bogini odstaje od płaszcza.

Proporcje. Głowa jest wyraźnie bardzo mała w stosunku do ciała, jednak artysta zachowuje kanon ośmiogłowych proporcji, zachowując harmonię między częściami. Między piersiami jest taka sama odległość jak między klatką piersiową a pępkiem, a twarz jest wydłużona do rozmiaru trzech nosów.

Styl. W rzeźbie można dostrzec elementy stylistyczne takich artystów jak Praksyteles i Fidiasz, na przykład:

• elastyczność linii,
• postawa przedstawionej postaci,
• drapowanie sukienki.

Wraz z innymi zasobami, praca znajduje się w pozycji, która pokazuje ruchy węża z wielką naturalnością i "realizmem". W każdym razie Wenus wyłania się z ziemi, wykrzywiając się, aby nadać twarzy największe znaczenie.

Oryginalne położenie i pozycja ramion. Prawdopodobnie Wenus z Milo W związku z tym historyk sztuki Ernst Gombrich wskazał, że dzieło mogło należeć do grupy rzeźbiarskiej, w której towarzyszyłby jej Kupidyn. Zgodnie z tym Gombrich uważał, że postać Wenus wyciąga ręce do Kupidyna.

Inni badacze uważają, że trzymała tunikę w prawej ręce i jabłko w lewej. Sugerowano również, że spoczywała na jakiejś podstawie. Ten typ kompozycji był bardziej powszechny w tamtym czasie.

Pełne wideo z hipotetycznej rekonstrukcji można obejrzeć pod poniższym linkiem:

Znaczenie Wenus z Milo

Rzeźba przedstawia jedną z najbardziej czczonych bogiń klasycznego antyku, zarówno przez Greków, jak i Rzymian. Grecy nazywali ją Afrodytą, a Rzymianie Wenus. Dla obu kultur była boginią płodności, piękna i miłości.

Dla Zachodu Wenus z Milo Uosabia wartości proporcji, równowagi i symetrii, które kształtowały naszą kulturę estetyczną od czasów starożytnych.

Istnieje wiele innych interpretacji znaczenia tego słowa. Wenus z Milo Wiele z nich dotyczy spekulacji na temat jego możliwej pierwotnej lokalizacji, pozycji brakujących ramion (które mogły być wyciągnięte w kierunku Kupidyna) lub faktu, że nosił w rękach atrybut, taki jak jabłko.

Inne interpretacje wiążą się z czynnikami zewnętrznymi w stosunku do dzieła, na przykład w czasie, gdy Francja nabyła Wenus z Milo Właśnie straciłem Narodziny Wenus Botticellego, dzieło, które musiało zostać zwrócone Włochom po klęskach Napoleona. Wenus z Milo był wówczas symbolem nowego moralnego uzbrojenia Francji.

Historia Wenus z Milo

Na początku XIX wieku wyspa Melos (Milo) znajdowała się pod kontrolą osmańską, a starożytny rzymski teatr został niedawno odkryty, przyciągając archeologów i kolekcjonerów do regionu, zwłaszcza francuskich.

To Wenus Został on odnaleziony przypadkowo w 1820 roku, kiedy to chłop znalazł go podczas wydobywania skał z ruin w celu budowy ogrodzenia. Prawdopodobnie ruiny były znane francuskim archeologom, którzy przebywali w okolicy.

Nie ma pewności co do nazwiska rolnika, niektóre źródła podają, że był to Yorgos Kendrotas, inne Giorgos Botonis lub Theodoros Kentrotas.

Posąg był podzielony na kilka części. Rolnik był świadomy wartości swojego znaleziska, więc przykrył Wenus ziemią. Później Francuzi stali się podejrzliwi i skoordynowali wykopaliska z rolnikiem w celu wydobycia rzeźby.

Skomplikowana sprzedaż

Chłop sprzedał rzeźbę ormiańskiemu mnichowi, który przeznaczył ją dla osmańskiego Nicolasa Mourosiego. Jedna z wersji sugeruje, że sprzedaż ta była zasłoną dymną stworzoną przez Francuzów w celu uniknięcia władz osmańskich.

W obu wersjach Francuzami, o których mowa, byli Jules Dumont D'Urville, chorąży, oraz wicehrabia Marcellus, sekretarz francuskiego ambasadora, którym w ten czy inny sposób udało się zdobyć dzieło.

W ten sposób Wenus podróżowała z Milo do Konstantynopola, a stamtąd do Tulonu, gdzie została nabyta przez markiza de Rivière, Charlesa François de Riffardeau, który podarował ją królowi Ludwikowi XVIII, który ostatecznie oddał ją do dyspozycji Muzeum Luwru.

Dlaczego Wenus z Milo ?

Nie wiadomo, co stało się z bronią Wenus z Milo Na przykład jedna z legend głosi, że dzieło było kompletne, ale podczas konfrontacji morskiej między Turkami a Francuzami zostało uszkodzone, a broń spadła na dno morza.

Inni twierdzą, że ręka z jabłkiem została znaleziona wraz z resztą posągu, ale ze względu na prymitywne wykończenie, fragmenty te nie zostały uznane za część dzieła. Takie fragmenty istnieją w depozytach Luwru, ale nie zostały włączone.

Prawda jest taka, że Muzeum Luwru twierdzi, że dzieło przybyło do Francji bez broni i że zawsze było wiadomo, że nie miało ich w momencie znalezienia.

Kto był autorem Wenus z Milo ?

Grafika autorstwa Frédérica Claraca, 1821 r.

Nie wiadomo na pewno, kto był autorem tego tekstu. Wenus z Milo Najbardziej rozpowszechnioną hipotezą jest to, że autorem był Aleksander z Antiochii. Hipoteza ta opiera się na odkryciu cokołu, który mógł służyć jako podstawa rzeźby, na której widnieje następująca inskrypcja: (Ages)andros, syn Menidesa, z Antiochii nad Meandrem, wykonał posąg .

Z drugiej strony, niektórzy eksperci kwestionują to, ponieważ cokół został utracony z biegiem czasu, a jedynym dowodem na to jest grawerunek z 1821 roku autorstwa Frédérica Claraca.