مضمون مادری در طول زمان الهام بخش بسیاری از شاعران بوده است.

هر زمانی زمان مناسبی برای تقدیم کلمات زیبا به مادرانی است که بهترین ها را در خود به نمایش می گذارند و به ما یاد می دهند و هر روز الهام می گیرند. به همین دلیل، در اینجا گزیده ای از 16 شعر نظر داده شده از نویسندگان مشهور را برای شما به ارمغان می آوریم تا به مادر خود تقدیم کنید و تمام عشق جهان را به او ابراز کنید.

1. شیرینی، نوشته گابریلا میسترال

بیان عشق به مادر با کلمات دشوار است. در این شعر زیبا از شاعر شیلیایی گابریلا میسترال که در کتاب لطافت (1924) او موجود است، گوینده غنایی تمام عشقی را که به مادرش احساس می کند بیان می کند. این نشان دهنده آن اتحاد مادر و فرزند است که حتی از شکم خود مادر می آید.

مادر کوچک من،

مادر کوچک مهربان،

اجازه دهید به شما بگویم

چیزهای شیرین افراطی.

بدن من مال شماست

که در دسته گلی جمع کردید،

بگذارید آن را به هم بزند

روی بغل شما .

تو بازی میکنی تا برگ باشی

و من شبنم،

و در آغوش دیوانه ات

مرا معلق کن.

خدای من،

تمام دنیای من،

بگذار به تو بگویم

عشق من.

2. وقتی بزرگ شدم، نوشته آلوارو یونکه

در میان سروده های شاعرانه نویسنده آرژانتینی آلوارو یونکه، شعرهای کودکانه ای مانند این وجود دارد. در آن نه تنها برادری از طریق تخیل کودک بیان می شود، بلکه عشق نیز بیان می شودپسری که در لحظه ای دردناک از مادرش که همه چیز برایش معنا دارد طلب عشق می کند. نویسنده این شعر را در سال 1878 به مادرش تقدیم کرد.

مادر، مادر، اگر می دانستی

چقدر سایه غم دارم

من اینجا دارم!

اگر مرا شنیدی و اگر دیدی

این دعوا که از قبل شروع شده است

برای من

تو به من گفتی که گریه می کند

خداوند از همه بیشتر دوست دارد. که عالی است

کنسول:

پس بیا مادر و دعا کن؛

اگر ایمان همیشه فدیه می دهد،

بیا دعا کن

از بین فرزندان تو، آن کسی که کمترین سزاوار عشق تو بود

شاید من هستم؛

اما وقتی می بینی از کدام یک رنج می برم و رنج می کشم

تو باید مرا دوست داشته باشی، مادرم

خیلی بیشتر.

من تو را خیلی دوست دارم! با دستان تو

گاهی اوقات من این معابد را می خواهم

فشار

دیگر رویاهای بیهوده نمی خواهم:

بیا، ای مادر! که اگر بیایی

دوباره دوست دارم

فقط مادر، عشق تو،

هرگز، هرگز، برای من خاموش نشده است.

از کودکی دوستت داشتم؛

امروز... زندگی را

برای تو حفظ کرده ام.

بسیاری اوقات، زمانی که برخی

غم پنهان

بدون رحمت می بلعد،

به یاد می آورم گهواره

که در سپیده دم

عصر من تکان دادی.

وقتی ساکت برمیگردم

خم میشم زیر بار

صلیبم،

میبینی منو میبوسی

و در سینه ی تاریک من

نور می جوشد

من دیگر افتخار نمی خواهم؛

من فقط می خواهم آرام باشم

هنجایی که تو هستی؛

من فقط به دنبال عشق تو هستم؛

می‌خواهم تمام وجودم را به تو بدهمروح…

خیلی بیشتر.

همه چیز، همه چیز، مرا رها کرده است؛

در سینه ام تلخی

او آرام گرفت؛

رویاهایم مرا مسخره کرده اند،

عشق تو تنها، تصادفی

هیچ وقت فرار نکرد.

شاید، مادر، توهم،

بدون دانستن یا دانستن it من چه کار می کردم؟

من توهین کردم.

چرا، مادر، در آن لحظه؟

پس چرا، زندگی من،

من نمیمیری؟

غصه های زیادی برایت ایجاد کردم

مادر سالم با دیوانه

جوانی:

روی زانو در کنارت

امروز لب من فقط فضیلت می خواند.

من باید کسی باشم که پشتیبان

پیری خسته شما را محبت کنم؛

من باید کسی باشم که همیشه می آید

برای نوشیدن در نگاهت

واضح.

اگر بمیرم —من قبلاً یک احساس دارم

که این دنیا خیلی دیر نمی شود

من می روم، —

در دعوا به من دلگرمی بده،

و روحیه ترسو من را

ایمان بده.

من چیزی ندارم که به تو بدهم؛

سینه ام میپرد

با شور و اشتیاق:

فقط، مادر، برای دوست داشتن شما

من قبلاً به آن نیاز دارم، من قبلاً به قلب نیاز دارم.

13. ضمیمه من، توسط گابریلا میسترال

در میان اشعار گابریلا میسترال، این شعر درباره مادری وجود دارد. این ترکیب تصویر مادری را تداعی می کند که نوزاد تازه متولد شده خود را در شکم خود در آغوش می گیرد و از او می خواهد که از او جدا نشود.

Velloncito de mi carne

که من در شکمم بافتم،

پشم کوچک سرد،

خواب به من چسبیده است!

کبک در شبدر می خوابد

در حال گوش دادن به ضربان قلب شما:

نه شما از من ناراحت هستیدبه سلامتی،

به من چسبیده بخواب!

علف های کوچک لرزان

شگفت زده از زندگی

سینه ام را رها نکن

دلبسته به من بخواب!

من همه چیز را از دست داده ام

الان حتی وقتی می خوابم می لرزم.

از بازوی من لیز نخور:

به خوابم پیوسته است!

14. Doña Luz XVII اثر Jaime Sabines

غلبه بر مرگ مادر می تواند فرآیند بسیار دشواری باشد. شاعر مکزیکی، جیمی سابینز، این تصنیف را به مادرش تقدیم کرد که تأثیر زیادی در شعر او داشت. در این ابیات روند سوگواری گوینده غزل در غیاب مادرش حدس زده می شود.

در فصل بارندگی باران می بارد،

در تابستان گرم است،

در غروب آفتاب سرد خواهد بود.

دوباره هزار بار خواهید مرد.

وقتی همه چیز شکوفا شد شکوفا خواهید شد.

تو هیچی، هیچکس نیستی ، مادر.

همین ردپایی از ما خواهد ماند،

دانه باد در آب،

اسکلت برگها روی زمین.

روی صخره ها، خالکوبی از سایه ها،

در دل درختان کلمه عشق.

ما هیچیم، هیچکس، مادر.

این زندگی کردن بی فایده است

اما مردن بی فایده تر است.

15. مادر، مرا به رختخواب ببر، نوشته میگل دی اونامونو

نویسنده اسپانیایی میگل دی اونامونو بخشی از آثار خود را به شعر اختصاص داده است. در این تصنیف، گوینده غزل از مادرش می خواهد که قبل از خواب با او بیاید. در او مراقبت درک می شودکه مادران برای فرزندانشان آرامشی را فراهم می کنند که فقط آنها به خواب می روند.

مادر، مرا به رختخواب ببر.

مادر، مرا به رختخواب ببر،

من می توانم بلند شو آن آهنگ را برای من بخوان.

مادرم آن را برای من خواند؛

به عنوان یک دختر آن را فراموش کردم،

وقتی تو را به سینه هایم گرفتم

با تو به یاد آوردم.

آهنگ چی میگه مادرم

اون آهنگ چی میگه

نمیگه پسرم دعا کن

دعای کلمات عزیزم؛

دعا کلمات رویایی

که بدون آن چیزی نمی گویند.

اینجا هستی مادرم؟

چرا نمی توانی ببینم...

من اینجا هستم، با رویای تو؛

بخواب پسرم، با ایمان.

16. هدیه، اثر لوئیس گونزاگا اوربینا

این شعر از نویسنده مکزیکی لوئیس گونزاگا اوربینا به پدر و مادرش تقدیم شده است. در آن، گوینده غنایی توانایی های به ارث رسیده از هر یک از آنها را برجسته می کند، به ویژه از مادرش که او را سرشار از لطافت، عشق، شیرینی و سرزندگی می کرد. او به او آموخت که قدر زیباترین جزئیات زندگی را بداند. طنز مهربان او

: صراحت خندان و صلح آمیز او

پیشکش بزرگ او! اما تو ای مادرم

درد نرمت را به من هدیه دادی

لطافت بیمارگونه را در روح من نهادی

اشتیاق عصبی و خستگی ناپذیر عشق را ;

theمیل پنهان به باور؛ شیرینی

احساس زیبایی زندگی و رویا دیدن

از بوسه باروری که دو موجود به یکدیگر دادند

شادی و غم - در ساعتی از عشق،

روح ناهماهنگ من متولد شد. اما تو ای مادر

که راز آرامش درونی را به من بخشیدی.

در رحمت بادها، مانند قایق شکسته

می رود، رنج می برد، روح؛ ناامید، نه.

آرامش شادی کم کم تمام می شود؛

اما با لبخندی که پدرم به من داد، اشکی که مادرم به من داد از آن سرازیر شد

چشمانم را به من داد.

17. عشق ابدی، اثر گوستاوو آدولفو بکر

نماینده ترین شاعر رمانتیسیسم اسپانیایی اشعار عاشقانه زیبایی سروده است. اگرچه در این قافیه، گوینده غنایی احساسات ابدی را نسبت به معشوق ابراز می کند، اما ابیات او نیز عشق فرزندی را کاملاً توصیف می کند.

به قول این شعر عشق به مادر خاموش شدنی نیست.

خورشید ممکن است برای همیشه ابری شود؛

دریا ممکن است در یک لحظه خشک شود؛

محور زمین ممکن است بشکند

مثل یک کریستال ضعیف.

همه چیز اتفاق خواهد افتاد! مرگ ممکن است

مرا با جنازه خود بپوشاند؛

اما شعله عشق تو هرگز در من خاموش نخواهد شد.

مرجع کتابشناسی:

• de Castro, R. (2021). به مادرم . حماسه.
• توسط Unamuno, M. (2021). Miguel de Unamuno: Complete Works . Wisehouse.
• Neruda, P. (2010). گرگ و میش . Losada.
• Poe, E. A. (2019). سکوت و شعرهای دیگر (A. Rivero, Trad.). کتابهای نوردیک
• سابینز، جی (2012). گلچین شاعرانه . صندوق فرهنگ اقتصادی.

آنقدر بالا که به آسمان می رسد

تا بروم و ستاره بگیرم.

من جیب هایم را پر خواهم کرد

از ستاره ها و دنباله دارها،

و من پایین می‌روم تا آنها را بین بچه‌های مدرسه توزیع کنم.

برای شما می‌آورم،

مادر، ماه کامل،

برای روشن کردن خانه

بدون صرف هزینه برق.

3. به مادرم، نوشته ادگار آلن پو

نویسنده آمریکایی، ادگار آلن پو نیز شعری را به مادر خوانده خود تقدیم کرد. مرگ زودرس مادر بیولوژیکی او به طور قابل توجهی بر کار او تأثیر گذاشت. در این ترکیب او هر دو را ذکر می کند، اما در آن عشقی را که نسبت به فرانسیس آلن ابراز کرده است، به خاطر اینکه بسیار بیشتر از مادرش است، برجسته می کند.

زیرا من معتقدم که در بهشت، بالا،

فرشتگانی که با یکدیگر زمزمه می کنند

در میان کلمات عاشقانه خود هیچکدام را به فداکاری "مادر" نمی یابند،

من همیشه این نام را برای شما گذاشته ام،

تو که برای من بیش از یک مادر هستی

و قلبم را پر می کنی، جایی که مرگ

تو قرار داده، روح ویرجینیا را آزاد کن.

من مادر خودت که خیلی زود مرد

چیزی جز مادرم نبود، اما تو

مادر کسی هستی که من دوستش داشتم

و پس تو عزیزتر از این ,

همانطور که بی نهایت همسرم

روح من بیشتر از خودش دوست داشتخودش.

4. عشق، اثر پابلو نرودا

این شعر از نرودا با مضمونی عاشقانه، بخشی از مراحل ابتدایی او در شعر است. در این ترکیب که در مجموعه شعر Crepusculario (1923) موجود است، گوینده غنایی عشقی را که به معشوق خود احساس می کند، بیان می کند. ستایشی که نسبت به او احساس می کند به حدی است که آرزو می کند ای کاش پسر خودش بود.

ای زن، من پسر تو بودم، زیرا شیر سینه هایت را مانند چشمه می خوردم. ,

برای اینکه به تو نگاه می کنم و تو را در کنارم احساس می کنم و تو را

در صدای خنده و بلورین طلایی دارم.

برای اینکه تو را در رگ هایم احساس می کنم مثل خدا در رودها

و تو را در استخوانهای غمگین خاک و آهک می پرستم،

زیرا وجودت بی درد از کنار من می گذرد

و آیا در بیت بیرون می آید؟ پاک کن از همه بدی ها.

از کجا بدانم که چگونه دوستت داشته باشم، زن، چگونه بدانم

دوستت داشته باشم، تو را چنان دوست داشته باشم که هیچ کس تا به حال ندیده است!

بمیرم و همچنان بیشتر دوستت داشته باشم.

و همچنان بیشتر و بیشتر دوستت داشته باشم.

5. مشاوره مادری، نوشته اولگاریو ویکتور آندراد

مادرها اغلب آنهایی هستند که فرزندان خود را بیشتر می شناسند. بیان این همدستی مادر و فرزند با کلمات دشوار است. نویسنده برزیلی الاصل، اولگاریو ویکتور آندراده، شعری درباره این ارتباط غیرقابل توضیح بین مادران و روح فرزندانشان سروده است. شعری که به ما یادآوری می کند که مادران همیشه هستند، چه در روزهای خوب و چه در بد.

بیا اینجا، مادرم به من شیرین گفت

راست استروز،

(هنوز به نظرم می رسد که آهنگ آسمانی را در محیط

صدای او می شنوم)

بیا و بگو چه علل عجیبی

آن اشک را می کشند پسرم،

که از مژه های لرزان تو آویزان است

مانند قطره ای از شبنم.

حیف شدی و پنهان شدی آن را از من:

آیا نمی دانید که ساده ترین مادر

می تواند روح فرزندانش را بخواند

مثل شما که می توانید آغازگر را بخوانید؟

میخوای حدس بزنم چه احساسی داری؟

بیا اینجا، خارپشت،

که با چند بوسه بر پیشانی

ابرها را از بین خواهم برد آسمان تو.

من ترکیدم تا گریه کنم. هیچی، بهش گفتم،

علت اشک هایم را نمی دانم؛

اما هر از گاهی دلم ظلم می کند

و گریه می کنم!... <1

او متفکرانه پیشانی خود را خم کرد،

مردمک چشمانش آشفته بود،

و چشمان خود و من را پاک کرد،

با آرامش بیشتری به من گفت:

همیشه وقتی رنج می کشید به مادرتان زنگ بزنید

او مرده یا زنده می شود:

اگر در دنیا باشد تا در غم شما شریک شود،

و اگر نه، تا از بالا به تو دلداری بدهم.

و این کار را وقتی انجام می دهم که بخت و اقبال خشن

همانطور که امروز آرامش خانه ام را به هم می زند،

من نام مادر عزیزم را می خوانم،

و سپس احساس می کنم روحم گسترش می یابد!

6. نوازش، نوشته گابریلا میسترال

هیچ پناهی بزرگتر از آغوش مادر نیست. گابریلا میسترال شعرهایی مانند این نوشت که در آن تصویر مادری را به تصویر می کشد که پسرش را در آغوشش می بوسد، مراقبت می کند و از او محافظت می کند. یکی ازلطیف ترین و نجیب ترین حرکات عشقی که می تواند در دنیا باشد.

مادر، مادر، تو مرا می بوس،

اما من تو را بیشتر می بوسم

و ازدحام از بوسه های من

حتی نمی گذارد نگاه کنی...

اگر زنبور عسل وارد سوسن شود،

بال زدن آن را احساس نمی کنی.

وقتی پسر کوچکت را پنهان می کنی

حتی نمی توانی نفس او را بشنوی...

من به تو نگاه می کنم، به تو نگاه می کنم

بدون اینکه خسته شوم از نگاه کردن،

پس چه کودک زیبایی که می بینم

چشمان تو ظاهر می شود...

برکه همه چیز را کپی می کند

آنچه شما به آن نگاه می کنید؛

اما تو دخترانی در

پسرت داری و نه چیز دیگری. 0>به دنبال شما در میان دره ها،

کنار آسمان و کنار دریا...

همچنین ممکن است علاقه مند باشید: 6 شعر اساسی از گابریلا میسترال

7 . عشق فرزندی، آمادو نرو

این شعر از آمادو نرو، یکی از بزرگترین نمایندگان مدرنیسم اسپانیایی-آمریکایی، تقدیم به پدر و مادرش. گوینده غنایی ستایش خود را به مادر و پدرش ابراز می کند. آنها کسانی هستند که همیشه در لحظات خوب و بد او را همراهی می کنند و همچنین مهربانی و شاد بودن را به او یاد داده اند.

من مادر عزیزم را می پرستم،

من هم پدرم را می پرستم. ;

هیچ کس در زندگی مرا دوست ندارد

آنطور که می داند چگونه مرا دوست داشته باشد.

اگر من بخوابم مراقب خواب من هستند من گریه می کنم، هر دو غمگین هستند؛

اگر بخندم، صورتش خندان است؛

خنده من برای آنها خورشید است.

منهر دو با مهربانی بی اندازه یاد می دهند

خوب و شاد باشند>همچنین می توانید بخوانید: شعر در صلح از آمادو نرو

8. ای!، وقتی بچه ها می میرند، اثر روزالیا د کاسترو

این ترکیب مرثیه بخشی از یکی از اولین آثار نویسنده گالیسیایی روزالیا د کاسترو است که عنوان آن به مادرم ( 1863).

او در این شعر به موضوع مرگ و اندوهی می پردازد که مرگ فرزند برای مادر ایجاد می کند. گوینده غنایی نیز درد خود را بررسی می کند و به لحظه مرگ مادرش اشاره می کند.

I

اوه!

گریه لطیف مادر

مراقب خواب ابدی اوست

نه تنها به گور میروند

آه رنج ابدی

از مادر، پسر را دنبال کن

تا مناطق بی پایان

اما وقتی مادری می میرد

تنها عشقی که اینجاست ;

اوه، وقتی مادری می میرد،

پسر باید بمیرد.

II

من مادر نازنینی داشتم،

خدا به او عطا کند من،

لطیف تر از لطافت،

فرشته تر از فرشته خوبم.

در دامان پر مهر او،

به نظر می رسید... رویای واهی!

این زندگی ناسپاس را

به صدای آرام دعایشان بسپارم. 0>حساسیت و درد،

اوه!، در سینه اش ذوب شد.

به زودیزنگ های غمگین

طنین خود را به باد دادند؛

مادرم مرد؛

احساس کردم سینه ام پاره می شود.

باکره رحمت،

کنار تخت من بود...

من مادر دیگری دارم...

به همین دلیل نمردم!

9. La madre ahora، اثر ماریو بندتی

این تصنیف شاعر اروگوئه ای ماریو بندتی در مجموعه شعر عشق، زنان و زندگی (1995)، مجموعه ای از اشعار عاشقانه موجود است. 1>

این شعر شخصی نویسنده یاد مادرش را تداعی می کند که شاهد حوادث سخت اجتماعی و سیاسی کشورش است. اشاره به دوره ای 12 ساله دارد که نویسنده در تبعید گذرانده است. در این ابیات، چشمان مادرش که در آن پریشان بی‌آسیب مانده بود، مانند چشمان اوست.

دوازده سال پیش

وقتی مجبور شدم بروم مادرم را کنار پنجره گذاشتم

به خیابان نگاه می کرد

اکنون او را پس می گیرم

فقط با عصا تفاوت

دوازده سال گذشت <1

در مقابل پنجره او چیزهایی

رژه و یورش

شکستگی دانش آموزان

ازدحام جمعیت

مشت هار

و بخار اشک

تحریکات

تیراندازی

جشن رسمی

پرچم های مخفی

زنده بازیابی

پس از دوازده سال

مادر من هنوز پشت پنجره است

و به خیابان نگاه می کند

یا شاید به او نگاه نمی کند

او فقط درون خود را مرور می کند

بله از گوشه چشمم بلد نیستمیا از نقطه عطف به نقطه عطف

بدون حتی پلک زدن

صفحه های سپیا از وسواس

با ناپدری که او را وادار کرد

ناخن و ناخن را صاف کند

یا با مادربزرگم فرانسوی

که طلسم می کرد

یا با برادر غیر معاشرتش

که هرگز نمی خواست کار کند

من این همه مسیرهای انحرافی را تصور می کنم <1

زمانی که مدیر فروشگاه بود

زمانی که لباس های بچه گانه درست می کرد

و چند خرگوش رنگی

که همه از بیمار من تعریف می کردند

برادر یا من مبتلا به تیفوس

پدرم خوب و شکست خورده

با سه یا چهار دروغ

اما خندان و نورانی

وقتی منبع از گنوکی بود

او درون خود را مرور می کند

هشتاد و هفت سال خاکستری

به فکر پرت می شود

و لهجه ای از لطافت

که دارد مانند نخی از او فرار کرد

که به سوزن او نمی خورد

انگار می خواست او را درک کند

وقتی او را مثل قبل می بینم

تلف کردن خیابان

اما در این مرحله، چه کاری می توانم انجام دهم

جز سرگرم کردن او

با داستان های واقعی یا اختراعی

برای او یک تلویزیون جدید بخرم

یا عصایش را به او بدهید.

10. وقتی مادری در کنار کودک می‌خوابد، اثر میگل دی اونامونو

این قطعه از شعر قافیه‌ها، از Unamuno، پیوند نزدیکی را که بین مادر و فرزندان ایجاد می‌شود، تداعی می‌کند. در آن گوینده غنایی احساسات خود را نسبت به مادرش که یادش جاودانه است بیان می کند.

(...)

2

وقتی دختری می خوابد.مادر در کنار کودک

کودک دوبار می خوابد؛

وقتی من در خواب عشق تو می خوابم

رویای ابدی من سنگ می کند

من ابدی تو را حمل می کنم تصویری که من

برای آخرین سفر هدایت می کنم؛

از زمانی که در تو به دنیا آمدم، صدایی را می شنوم

که آنچه را که من امیدوارم را تایید می کند.

هر کسی که باشد. آن‌طور می‌خواست و آن‌طور دوست می‌داشت

او برای زندگی به دنیا آمده بود؛

زندگی تنها زمانی معنی خود را از دست می‌دهد که عشق فراموش شود.

می دانم که مرا در زمین به یاد می آوری

زیرا من تو را به یاد می آورم

و هنگامی که به آن چیزی که روحت در آن محصور است برمی گردم

اگر تو را از دست بدهم، خود را گم می کنم. .

تا زمانی که من تو پیروز نشدی، نبرد من

جستجوی حقیقت بود؛

تو تنها دلیلی هستی که

جاودانگی من شکست نمی خورد. .

11. در دنیا جایی هست نوشته آلدا مرینی

آغوش مادر باید ابدی باشد تا دوباره بچه شود. این ترکیب زیبا که به نویسنده و شاعر ایتالیایی آلدا مرینی نسبت داده می شود، جایی را تداعی می کند که همیشه می خواهیم به آنجا برگردیم.

جایی در دنیا وجود دارد که قلب در آن می تپد. سریع،

جایی که از احساسی که احساس می‌کنید نفس نمی‌کشید،

جایی که زمان در حرکت است و دیگر پیر نیستید.

آن مکان در آغوش شماست، جایی که قلب شما پیر نمی شود،

در حالی که ذهن شما هرگز از رویاپردازی دست نمی کشد.

12. به مادرم، نوشته مانوئل گوتیرز نایرا

این شعر از نویسنده مکزیکی گوتیرز ناجارا، یکی از پیشگامان مدرنیسم ادبی، مرثیه ها را آشکار می کند.