Prezentujemy wybór krótkich wierszy z romantyzmu, które stanowią przykład estetyki, wartości i tematów tego ruchu, takich jak podmiotowość, wolność, pasje, nacjonalizm, rewolucja, duchowość, poszukiwanie wzniosłości i transcendencji.

Romantyzm był ruchem literackim i artystycznym, który pojawił się w okresie przejściowym do XIX w. Chociaż jako ruch rozwijał się do około 1830 r., został utrzymany przez ważnych pisarzy w drugiej połowie wieku.

1) Dlaczego milczysz?

Autor: William Wordsworth

Dlaczego milczysz? Czy to roślina?

Twoja miłość, tak nędzna i maleńka,

że powietrze nieobecności je osłabia?

Usłyszeć jęk głosu w moim gardle:

Służyłam ci jako królewska infantka.

Jestem żebrakiem, który uwielbia nagabywać...

O jałmużno miłości, rozmyślaj i medytuj

że bez twojej miłości moje życie jest złamane.

Mów do mnie! Nie ma takiej udręki jak zwątpienie:

Jeśli moja kochająca pierś cię straciła

Czy ich opustoszały obraz cię nie porusza?

Nie milcz na moje błagania!

że jestem bardziej opuszczony niż w jego gnieździe,

ptak pokryty białym śniegiem.

Kochanek rozpaczliwie błaga o odpowiedź od ukochanej. Jego milczenie staje się udręką i nocą, podczas gdy jego miłość czyni go niewolnikiem swoich pragnień. Kochanek błaga, staje się niezrównoważony, staje się wyobcowany, gdy czeka.

2. kiedy się rozdzielimy

Autor: Lord Byron

Kiedy się rozstajemy

ciszą i łzami,

z na wpół złamanym sercem

by rozdzielić nas na lata,

Twoje policzki stały się blade i zimne,

i jeszcze zimniejszy pocałunek;

rzeczywiście ta godzina została przepowiedziana

cierpienie dla niego.

Poranna rosa

opadł chłodno na moje czoło:

to było jak ostrzeżenie

tego, co czuję teraz.

Wszystkie obietnice zostały złamane

i zmienna jest twoja reputacja:

Słyszę twoje imię

i podzielam ich wstyd.

Przede mną jesteś nazwany,

słyszę odgłos śmierci;

przeszywa mnie dreszcz:

dlaczego tak bardzo cię kochałam?

Nie wiedzą, że cię znałem,

który znał cię bardzo dobrze:

Będę cię długo, długo żałować,

bardzo głęboko, aby to wyrazić.

Spotykamy się w tajemnicy.

W ciszy opłakuję,

że twoje serce może zapomnieć,

i oszukać swego ducha.

Gdybym spotkał cię ponownie,

po wielu latach,

Jak powinienem cię powitać?

Z ciszą i łzami.

Kochanka boli nie tylko rozstanie, ale także straszne echo reputacji ukochanego, które dociera do jego uszu poprzez przyjazne głosy, które ignorują historię pary. Ból i wstyd są odczuwane przez kochanka. Co zrobić w obliczu możliwego ponownego spotkania?

3) Rymy, XI

Autor: Gustavo Adolfo Bécquer

-Jestem gorący, jestem brązowy,

Jestem symbolem pasji;

Moja dusza jest pełna tęsknoty za przyjemnością.

Szukasz mnie?

-To nie ty, nie.

-Moje czoło jest blade, moje włosy złote,

Mogę przynieść ci niekończącą się radość.

Cenię sobie czułość.

Zadzwonisz do mnie?

-Nie, to nie ty.

-Jestem marzeniem, niemożliwością,

próżne widmo mgły i światła;

Jestem bezcielesny, jestem niematerialny;

Nie mogę cię kochać.

-Chodź, chodź!

W tym wierszu Gustavo Adolfo Bécquer przedstawia ironię ludzkiej duszy, która nie zadowala się tym, co oferuje jej świat, ale jest zdeterminowana, by pragnąć niemożliwego marzenia. To jest źródło jej tragedii.

4. jesień, liście, jesień

Autor: Emily Brontë

Spadajcie, liście, spadajcie; umierajcie, kwiaty, odejdźcie;

aby noc się wydłużyła, a dzień skrócił;

każdy liść jest dla mnie szczęściem

jak porusza się na jesiennym drzewie.

Uśmiechnę się, gdy otoczy nas śnieg;

Zakwitnę tam, gdzie powinny rosnąć róże;

będzie śpiewać, gdy zgnilizna nocy

aby zadomowić się w ponury dzień.

Emily Brontë, najbardziej znana ze swojej powieści Wichrowe Wzgórza porusza tym wierszem, w którym namiętna dusza trzyma się życia, nawet gdy kwiaty więdną, mróz grozi, a noc przylega do niej.

Może zainteresują Cię: Powieść Wichrowe Wzgórza.

5) Elegie, nr 8

Autor: Johann Wolfgang von Goethe

Kiedy mówisz mi, ukochany, że nigdy na ciebie nie patrzyli

ze stopniem mężczyzn, ani matka nie zwróciła na to uwagi

z ciebie, dopóki po cichu nie stałaś się kobietą,

Wątpię i cieszę się, że wyobrażam sobie, że jesteś dziwny,

że winorośli również brakuje koloru i kształtu,

kiedy malina już uwodzi bogów i ludzi.

Kochanek porównuje swoją ukochaną do winorośli, która dopiero gdy dojrzeje, daje swoje najlepsze dary, aby zadowolić ludzi i bogów. Jak to jest typowe dla romantyzmu, natura staje się metaforą jaźni.

6) Wieczność

Autor: William Blake

Kto dla siebie będzie łańcuchem radości

zepsuje skrzydlate życie.

Ale kogo radość pocałuje w jej trzepotaniu

żyje w świcie wieczności.

Dla poety radość nie może być posiadana, ale doświadczana w wolności, szanując jej przychodzenie i odchodzenie jako część własnej natury.

7. motyl

Autor: Alphonse de Lamartine

Urodzić się wiosną

I efemeryczne umierają jak róża;

Jak lekki zefir

Zanurzenie w pysznej esencji

I w prześwitującym błękicie, który ją odurza

Pływanie nieśmiałe i leniwe;

Bujanie się na otwartym kwiatku,

Ze skrzydła trzęsie się delikatne złoto,

A potem wzbijając się w powietrze

Zatracenie się w serenasach

Regiony światła; takie jest twoje przeznaczenie,

O skrzydlaty motylu!

Taka jest niespokojna tęsknota ludzi;

Latając tu i tam, nigdy nie odpoczywa,

I wzbić się w przestworza.

Francuz Alphonse de Lamartine skupia się na motylu, na jego trzepotaniu i ulotnej naturze, by porównać go z człowiekiem, narażonym na ten sam los.

8) Konieczność wojny

Autor: Victor Hugo

Głupia, pijąca krew Penelopa,

że ciągniesz ludzi w dół z odurzającą wściekłością

do szalonej, przerażającej, śmiertelnej rzezi,

Czymże jesteś, o wojno, jeśli po tylu nieszczęściach

Zniszczysz jednego tyrana, a powstanie nowy,

a bestialstwo na zawsze zastąpi bestialstwo?

Tłumaczenie: Ricardo Palma

Dla francuskiego romantyka, Victora Hugo, wojna jest bezużytecznym doświadczeniem, ponieważ każdy tyran jest zastępowany przez innego. To romantyczna ironia, która mówi o rozczarowaniu władzą.

9. Oda do radości

Autor: Friedrich Schiller

Radość, piękny blask bogów,

córka elizejska!

Pijani entuzjazmem weszliśmy do środka,

niebiańska bogini, w swoim sanktuarium.

Twoje zaklęcie wiąże ponownie

co rozdzielił gorzki nawyk;

wszyscy ludzie znów stają się braćmi

gdzie spoczywa twoje miękkie skrzydło.

Ten, któremu szczęście dało

prawdziwa przyjaźń,

który zdobył piękną kobietę,

połącz swoją radość z naszą!

Nawet ten, który możesz nazwać swoim własnym

nawet duszy na ziemi.

Ale ktokolwiek nie osiągnął nawet tego,

odejść z płaczem od tego bractwa!

Wszyscy piją do syta

na łonie natury.

Dobrzy i źli,

podążają ścieżką róż.

Dał nam buziaki i wino,

i wiernym przyjacielem aż do śmierci;

żądza życia została przyznana robakowi

a cherubowi kontemplację Boga.

Przed Bogiem!

Radosny jak ich słońce

przez potężną niebiańską przestrzeń,

Biegnijcie więc, bracia moi, drogą radosną

jak bohater do zwycięstwa.

Ogarnij miliony stworzeń!

Niech pocałunek zjednoczy cały świat!

Bracia, ponad gwieździstą kopułą

musi mieszkać kochający Ojciec.

Czy składacie pokłony, miliony stworzeń?

Czy, o świecie, nie wyczuwasz swego Stwórcy?

Szukaj go wyżej w sklepieniu niebios.

Na gwiazdach będzie mieszkał!

Oda do radości jest jednym z najsłynniejszych wierszy Schillera, również dzięki temu, że została wykorzystana w czwartej części IX Symfonii Beethovena, popularnie znanej jako "Oda do radości". Schiller śpiewa o radości płynącej z boskiego stworzenia i przekonaniu o braterstwie wszystkich ludzi.

Możesz przeczytać więcej: Hymn do radości Ludwiga van Beethovena

10. rozpacz

Autor: Samuel Taylor Coleridge

Doświadczyłem najgorszego,

Najgorsza rzecz, jaką może stworzyć świat,

To, co splata obojętne życie,

Niepokojący szept

Modlitwa umierających.

Kontemplowałem całość, rozdzierająco

W moim sercu zainteresowanie na całe życie,

Być rozwiązanym i usuniętym z moich nadziei,

Nic już nie zostało, więc po co żyć?

Ten zakładnik, trzymany w niewoli przez świat

Dając obietnicę, że wciąż żyję,

Nadzieja tej kobiety, czysta wiara

W jego niewzruszonej miłości, która zawarła we mnie rozejm

Wraz z tyranią miłości zniknęły.

Dokąd?

Co mogę odpowiedzieć?

Powinienem złamać ten niesławny pakt,

Ta więź krwi, która wiąże mnie ze sobą!

Muszę to zrobić w ciszy.

Coleridge odnosi się do jednego z najbardziej eksplorowanych uczuć romantyzmu: rozpaczy. W tym wierszu, choć rozpacz wynika z rozczarowania miłością, jest głęboko zakorzeniona w wewnętrznych demonach poety, który wyczerpany doświadcza poczucia bezsensu.

11) Współczuj, lituj się, kochaj! Kochaj, lituj się!

Autor: John Keats

Współczucie, litość, miłość! Miłość, litość!

Pobożna miłość, która nie sprawia, że cierpimy bez końca,

Jedyna miłość, która nie błądzi,

że jesteś czysty, bez masek, bez plam.

Pozwól mi mieć cię całego... Bądź cały, cały mój!

Ta forma, ten wdzięk, ta mała przyjemność

miłości, którą jest twój pocałunek... te dłonie, te boskie oczy

ta ciepła pierś, biała, lśniąca, przyjemna,

Nawet ty sam, twoja dusza z litości oddaj mi wszystko,

nie zatrzymuj ani atomu atomu albo umrę,

lub jeśli będę żył dalej, będę tylko twoim bezwartościowym niewolnikiem,

zapomnieć we mgle bezużytecznego cierpienia,

cele życia, przyjemność mojego umysłu

zatracając się w niewrażliwości i ślepej ambicji!

Zakochana dusza pragnie posiadania miłości, odpłaty nadziei, absolutnego poddania się. Bez pełni skonsumowanej miłości sens życia rozpływa się.

12. do ***, dedykując im te wiersze

Autor: José de Espronceda

Młode kwiaty już zwiędły,

słońce mojej nadziei zachmurzone,

Godzina po godzinie liczę, a moja agonia

a mój niepokój i bóle rosną.

Na gładkim szkle bogate kolory

maluje być może moją fantazję w wesoły sposób,

kiedy smutna ponura rzeczywistość

plami szkło i matowi jego blask.

Odwracam wzrok w niekończącej się tęsknocie,

a świat kręci się wokół obojętnie,

a wokół niego niebo obraca się obojętnie.

Do ciebie skargi mojego głębokiego zła,

piękna bez fortuny, przesyłam:

Moje wersety to twoje serce i moje.

W tym sonecie kochanek kontempluje swój bolesny los, gdy czeka na swoją miłość, a nawet w swoim smutku może jedynie zadedykować swoje wersety i duszę ukochanej, której imię pozostaje nieznane.

Ozymandiasz

Autor: Percy Bysshe Shelley

Widziałem podróżnika z odległych krain.

Powiedział mi: na pustyni są dwie nogi,

Z kamienia i bez tułowia. Obok niego pewien

Twarz w piasku leży: złamana twarz,

Jego usta, jego zimny, despotyczny gest,

Powiedziano nam, że rzeźbiarz był w stanie

Ratowanie pasji, która przetrwała

Ten, który potrafił wyrzeźbić go ręką.

Coś zostało napisane na piedestale:

"Jestem Ozymandiasz, wielki król. Spójrz!

Moje dzieło, potężni, rozpaczajcie!

Ruina jest kolosalnym wrakiem.

Obok niej, nieskończony i legendarny

Pozostał tylko samotny piasek.

W tym wierszu Percy Bysshe Shelley opowiada o spotkaniu poety i podróżnika. Oddając głos temu drugiemu, pozwala mu opisać ruiny starożytnej rzeźby, której opis przypomina nam egipskiego faraona. Cel Shelleya jest jeden: potężni umierają, a wraz z nimi ich moc znika. Z drugiej strony sztuka i artysta przekraczają czas.

14. kochający w samotności i tajemnicy

Autor: Mary Wollstonecraft Shelley

Miłość w samotności i tajemnicy;

Idolować tego, który nigdy nie będzie chciał mojej miłości;

Między mną a moim wybranym sanktuarium

Ciemna otchłań zieje strachem,

I marnotrawny dla jednego, ja niewolnik,

Co zbiorę z nasion, które uprawiałem?

Miłość odpowiada cennym i subtelnym kłamstwem;

Ponieważ uosabia tak słodki aspekt,

Używając jedynie swojego uśmiechu,

I patrzy na mnie oczami, które rozpalają uczucie,

Nie mogę dłużej opierać się intensywnej mocy,

Czcić go całym sobą.

Dla zakochanej kobiety miłość staje się niewyznaną tajemnicą i może rosnąć tylko w obliczu uśmiechniętego wizerunku ukochanego, nawet jeśli jest to iluzja.

Może Cię zainteresować: "Frankenstein" Mary Shelley: streszczenie i analiza

15. pieśń śmiechu

Autor: William Blake

Kiedy zielone lasy śmieją się głosem radości,

a falujący potok porusza się ze śmiechem;

gdy powietrze śmieje się z naszych zabawnych dowcipów,

a zielone wzgórze śmieje się z naszego hałasu;

gdy łąki śmieją się żywą zielenią,

a szarańcza śmieje się z tej radosnej sceny;

kiedy Mary, Susan i Emily

śpiewają "ha ha ha!" swoimi słodkimi okrągłymi ustami.

Kiedy malowane ptaki śmieją się w cieniu

gdzie nasz stół jest przepełniony wiśniami i orzechami,

zbliż się i raduj się, i dołącz do mnie,

śpiewać w słodkim chórze "ha ha ha!"

Tłumaczenie: Antonio Restrepo

Romantyzm śpiewa nie tylko o miłości i nostalgii, ale także o radości i szczęściu, nawet tym najbardziej ulotnym. Celebruje ekscytujące, intensywne i wspólne życie.

16. Impromptu W odpowiedzi na pytanie: Czym jest poezja?

Autor: Alfred de Musset

Aby przegonić wspomnienia, aby naprawić myśli,

na pięknym złotym wale, aby utrzymać go w ruchu oscylacyjnym,

niespokojny i niepewny, ale jednak pozostaję,

być może, by uwiecznić marzenie o chwili.

Kochać to, co czyste i piękne, i szukać harmonii między nimi;

słuchać echa talentu w duszy;

śpiew, śmiech, płacz, samotny, przypadkowy, nieodgadniony;

westchnienia lub uśmiechu, głosu lub spojrzenia,

aby stworzyć wspaniałe dzieło, pełne wdzięku,

perłowej łzy: to jest pasja

poety na ziemi, jego życia i ambicji.

Poetycka refleksja jest częścią romantyzmu. W tym wierszu Musset opisuje, czym jest dla niego poezja: poszukiwaniem transcendencji w pozornej daremności życia.

17. do nauki

Autor: Edgar Allan Poe

Nauka! Prawdziwa z ciebie córka czasu!

że wszystko zmieniasz swoimi wnikliwymi oczami.

Dlaczego tak pożerasz serce poety?

sęp, którego skrzydła są obłą rzeczywistością?

Jak powinien cię kochać lub jak może cię mądrze osądzać?

Ten, którego nie zostawisz w jego wędrówce

szukając skarbu w niebie wysadzanym klejnotami,

nawet jeśli wzbił się w powietrze z nieustraszonym skrzydłem?

Nie porwałeś Diany z jej samochodu?

Ani nie wypędził Hamadriadów z lasu?

szukać schronienia w jakiejś szczęśliwej gwieździe?

Czy nie wyrwałeś Naiad z powodzi?

Elfowi zielonej trawy i mnie

letniego snu pod drzewem tamaryndowca?

Romantyzm konfrontuje się z przejściem od tradycyjnego do nowoczesnego świata, w którym wiedza i nauka stają się obietnicą ludzkiego zbawienia. Poeta odzwierciedla paradoks: podczas gdy nauka otwiera się triumfalnie, grozi poetyckiej wyobraźni śmiercią.

18. uczucie końca lata

Autor: Rosalía de Castro

Poczucie końca lata

chorzy eksmitowani,

"Umrę jesienią!

-pomyślała, gdzieś pomiędzy melancholią a zadowoleniem,

i poczuję, jak toczy się po moim grobie.

liście są również martwe".

Ale... nawet śmierć by jej nie zadowoliła,

okrutny również dla niej;

oszczędził mu życie w zimie

i kiedy wszystko odrodziło się na ziemi,

zabił ją powoli, między hymnami

Radość z pięknej wiosny.

Wiersz ten naznaczony jest romantyczną ironią: śmierć nie prześladuje chorej kobiety w zimnych porach roku, ale kradnie jej oddech, gdy kwitnie wiosna.

19. nic po tobie nie zostanie

Autor: Carolina Coronado

Nic z ciebie nie zostało... Otchłań cię zatopiła...

Zostałeś pochłonięty przez potwory morskie.

Nie ma ich w miejscach pochówku

nawet kości samego siebie.

Łatwo zrozumieć, kochanku Alberto,

jest to, że straciłeś życie na morzu;

ale zbolała dusza nie rozumie

jak mam żyć, kiedy ty już nie żyjesz.

Daj mi życie, a tobie śmierć,

dać ci pokój, a mnie wojnę,

zostawić ciebie na morzu, a mnie na lądzie...

to największa niegodziwość szczęścia!

W tym wierszu napisanym w 1848 roku Carolina Coronado przedstawia swój żal po śmierci ukochanego na otwartym morzu. Namiętna kochanka nie może zrozumieć, że on wciąż żyje, by cierpieć mękę nieobecności.

20. konsensus publiczny

Autor: Friedrich Hölderlin

Czyż życie mego serca nie jest piękniejsze?

Dlaczego wyróżniłeś mnie najbardziej?

kiedy byłem bardziej arogancki i gburowaty,

bardziej gadatliwa i pusta?

Tłum woli to, na co jest popyt,

Podłe dusze szanują tylko brutalnych.

Wierzą tylko w boskość

tych, którzy również nimi są.

Tłumaczenie: Federico Gorbea

Miłość idzie pod prąd: podczas gdy społeczeństwo tęskni za dobrami materialnymi i kultywuje dumę, miłość może być ceniona tylko przez dzieci Wiecznego.

21. gdy liczby i cyfry

Autor: Novalis (Georg Philipp Friedrich von Hardenberg)

Kiedy liczby i cyfry nie są już

klucze do każdego stworzenia,

gdy ci, którzy śpiewają lub całują się nawzajem

wiedzą więcej niż najwięksi mędrcy,

kiedy wolność powróci na świat,

by świat znów był światem,

kiedy w końcu światło i cień się połączą

i razem stają się idealnie przejrzyste,

kiedy w wierszach i opowieściach

to prawdziwe historie świata,

następnie pojedyncze tajne słowo

wygna niezgodę z całej ziemi.

Novalis rozumie, że wolność, miłość i piękno muszą ponownie zapanować na ziemi, aby zapanował pokój i braterstwo. Jest to charakterystyczna dla romantyzmu idealizacja przeszłości, która wyraża się w tęsknocie za odzyskaniem utraconej jedności człowieka z naturą.

22. trzy słowa siły

Autor: Friedrich Schiller

Wyciągnę z tego trzy wnioski

z płonącym piórem, które pali głęboko,

pozostawiając ślad błogosławionego światła

Wszędzie, gdzie bije pierś śmiertelnika.

Miej nadzieję, jeśli nadciągają chmury burzowe,

jeśli są rozczarowania, a nie złudzenia,

Marszczy brwi, jego cień jest próżny,

że każdej nocy następuje jutro.

Miej wiarę, gdziekolwiek pchasz swoją łódź

Bryzy, które ryczą lub fale, które szumią,

Bóg (nie zapominajmy) rządzi niebem,

i lądu, i bryzy, i małych łodzi.

Miej miłość i nie kochaj nikogo, kto jest tak samotny,

jakimi braćmi jesteśmy od bieguna do bieguna,

i dla dobra wszystkich, których obdarzasz miłością,

gdy słońce rzuca swoje przyjazne światło.

Rośnij, kochaj, czekaj! Wygraweruj na swojej piersi

godzina trzecia i czeka wytrwale i spokojnie

siłę tam, gdzie inni mogą zostać rozbici,

światło, gdy wielu błądzi w ciemności.

Tłumaczenie: Rafael Pombo

Friedrich Schiller dzieli się w tych wierszach kluczami do zdobycia siły: nadzieją, wiarą i miłością, wskazując w ten sposób na poszukiwania romantyzmu w jednym z jego aspektów, dotkniętym mistycyzmem.

23. stary stoik

Autor: Emily Brontë

Nie mam wielkiego szacunku dla bogactwa;

i śmieję się z miłości z pogardą;

a pragnienie sławy było tylko snem

która zniknęła wraz z porankiem.

A jeśli się modlę, jedyną modlitwą

który porusza moimi ustami jest:

"Puść serce, które teraz znoszę

i daj mi wolność!

Tak, kiedy moje szybkie dni zbliżają się do celu,

to wszystko, o co błagam:

w życiu i w śmierci, dusza nieskrępowana,

z odwagą, by stawić opór.

Pisarz reprezentuje duszę stoickiego, stalowego starca, który ponad bogactwem, a nawet uczuciami, namiętnie tęskni za wolnością duszy.

24. piosenkarz

Autor: Aleksandr Puszkin

Czy rzuciłeś swój nocny głos przez zarośla?

piosenkarza miłości, piosenkarza jego smutku?

W porannej godzinie, gdy pola milczą

i gra smutny i prosty dźwięk zampoña,

Nie słyszałeś tego?

Czy znalazłeś w jałowej leśnej ciemności

śpiewak miłości, śpiewak jego smutku?

Czy zauważyłeś jego uśmiech, ślad jego płaczu,

jego łagodne spojrzenie, pełne melancholii?

Nie znalazłeś go?

Czy westchnąłeś z uwagą na delikatny głos

piosenkarza miłości, piosenkarza jego smutku?

Kiedy zobaczyłeś młodego mężczyznę w środku lasu,

gdy jego tępy wzrok spotyka się z twoim,

Nie westchnąłeś?

Tłumaczenie: Eduardo Alonso Duengo

W tym wierszu rosyjskiego pisarza Aleksandra Puszkina wyczuwalna jest romantyczna ironia. Dla poety śpiewak miłości to ten, który rozpoznaje siebie w melancholii.

25. smutek

Autor: Alfred de Musset

Straciłem siłę i życie,

Moi przyjaciele i moja radość;

Straciłem nawet dumę

To sprawiło, że uwierzyłem w swój geniusz.

Kiedy poznałem prawdę,

Myślałem, że to przyjaciółka;

Kiedy to zrozumiałem i poczułem,

Już się nią brzydziłem.

A jednak jest wieczna,

A ci, którzy nie przejmowali się jej losem

W tym podziemnym świecie zignorowali wszystko.

Bóg mówi, trzeba Mu odpowiedzieć.

Jedyne dobro, jakie pozostało mi na świecie

To znaczy płakać kilka razy.

W wierszu Smutek Alfred Musset przywołuje upadek duszy, która w konfrontacji z Prawdą odkryła, że jej pycha jest daremna. Wszystko, czym człowiek się szczyci, jest ulotne. Jest panem tylko własnych łez.

26. nieodpowiednie wspomnienie

Autor: Gertrudis Gómez de Avellaneda

Czy będziesz wiecznym towarzyszem duszy,

Wytrwała pamięć szybkiej fortuny....

Dlaczego niekończąca się pamięć trwa,

jeśli dobrze przeszedł jak lekki podmuch?

Ty, czarne zapomnienie, które z zaciekłym głodem

Otwierasz, niestety, swoje ciemne usta bez przerwy,

Tysiąca chwały bezmierny grób

a ból ostatnią pociechą!

Jeśli twoja ogromna moc nie zadziwi nikogo,

i rządzisz kulą swoim zimnym berłem,

Przyjdź, że twój bóg moje serce nazywa cię.

Chodź i pożryj tego bezbożnego ducha,

blady cień minionej przyjemności,

przyjemności, która nadciągnie nad ponure chmury!

Gertrudis Gómez de Avellaneda zwraca uwagę na ironię nieusuwalnego i niefortunnego wspomnienia, które ją atakuje, w przeciwieństwie do krótkotrwałości dobra, które je wytworzyło. Z tego powodu woła o zapomnienie, aby wymazać wszystko, co po nim nastąpiło.

27. mój błąd

Autor: Gertrudis Gómez de Avellaneda

Na próżno szukasz przyjaźni

odgadnąć zło, które mnie dręczy;

na próżno, mój przyjacielu, poruszony próbuje

ujawnij mój głos swojej czułości.

Czy potrafisz wyjaśnić to pragnienie, to szaleństwo?

którym miłość podsyca swój ogień...

Ból, najbardziej gwałtowny gniew, może to zrobić,

wydychać gorycz przez usta...

Więcej do powiedzenia mój głęboki dyskomfort

mój głos, moja środkowa myśl, nie znajduje mojego głosu, mojej środkowej myśli,

i kiedy badam jego pochodzenie, jestem zdezorientowany:

ale jest to straszne, beznadziejne zło,

co czyni życie nienawistnym, świat nienawistnym,

która wysusza serce... Krótko mówiąc, to nuda!

W romantyzmie uczucia i ich skrajności są celebrowane i opiewane, nawet w cierpieniu. Tylko jedna rzecz jest postrzegana jako prawdziwe i straszne zło, ponieważ czyni życie męczącym: nuda.

28. Sen

Autor: Antonio Ros de Olano

POETA

Nie wracaj do fioletowego płynu,

dziewica z jeziora, która wznosi się w powietrze...

Wciąż znajduje się nad opadającą mgłą;

nigdy nie być otulonym przez unoszące się chmury...

WIZJA

Moja podróż prowadzi donikąd.

POETA

Jak jastrząb za uciekającą czaplą,

przez przestrzenie będę podążał za twoim lotem;

skrzydła miłości napędzają mój wzlot;

jeśli pójdziesz do nieba, przypnę cię w niebie...

WIZJA

To największy spadek.

POETA

Wiedz kim jesteś, dziewico pochlebstw

oczy, które przed rosą zasłaniały mnie;

Lekko drapowane, aby odsłonić maluchy

okrągłe piersi, do mojej próby...

WIZJA

Wróżka marzeń.

POETA

Ach, patrzę na ciebie w odległej przestrzeni,

tym piękniejsza, im bardziej naga...

Ucieczka od ludzkich doznań?

Czy twoje serce boi się wątpliwości...?

WIZJA

Nuda jutra.

Jestem czaplą, którą trzyma jastrząb,

widząc najdalsze horyzonty;

gdy dopadnie mnie twoja niespokojna ambicja,

Pamiętaj, że pęknie w twoich rękach.

lira poety.

Antonio Ros de Olano wyraża w formie poetyckiego dialogu trudną relację między poetą a twórczą wizją. Podczas gdy poeta tęskni za nią i szuka jej, zagraża jej tylko jedna rzecz: nuda.

29) Święta natura

Autor: Antonio Ros de Olano

Święta Naturo!... ja to kiedyś zrobię,

woląc moją krzywdę od mojej fortuny,

Opuściłem te pola żyznej zieleni

przez miasto, gdzie przyjemność jest zmęczona.

Powracam do ciebie ze skruchą, mój ukochany,

jak ten, który z ramion nieczystych

nikczemny celnik odłącza się i przysięga

podążać za dobrem opuszczoną drogą.

Jaka jest wartość wszystkiego, co zdobi i udaje sztukę,

jeśli drzewa, kwiaty, ptaki i fontanny

w tobie wieczną młodość rozdziela,

A twoje piersi są wzniesionymi górami,

Twój perfumowany oddech w powietrzu,

a twoje oczy szerokie horyzonty?

W tym sonecie Ros de Olano odnosi się do wartości typowej dla romantyzmu: pragnienia powrotu do natury. Dla romantyka przyjemności miasta wydają się pustą skorupą. Z drugiej strony natura jest ciągłą odnową i źródłem życia. Wiersz ten jest pierwszym z cyklu pięciu sonetów zatytułowanych Samotności .

30. Bóg

Autor: Gabriel García Tassara

Spójrz na niego, Albano, i zaprzecz mu. On jest Bogiem, Bogiem świata.

To Bóg, Bóg człowieka, od nieba aż po głębiny głębin

przez niebo szybują szybko.

Spójrz na niego w tym rydwanie wirujących chmur;

spojrzeć na niego wśród tych grup wspaniałych cherubinów;

Słyszy w dźwięku grzmotu swój wszechmocny głos.

Dokąd zmierza, co mówi, jak go teraz widzisz?

zdumionego stworzenia w najwyższej godzinie

nadejdzie strącanie światów pod jego stopami.

Do ostatniego achilona, który czeka w otchłani

być może mówi ci to w tej chwili:

"Powstań", a jutro ziemi nie będzie.

Ach, nieszczęsny człowieku, który mówisz, że nie istnieje!

Biada duszy, która opiera się tej wizji

i nie wznosi oczu i głosu ku niebu!

Panie, Panie, słyszę Cię, Panie, Panie, widzę Cię!

O Boże wierzących, o Boże ateistów!

Oto moja dusza... Weź ją!.. Ty jesteś Bogiem.

Wiersz Bóg Wiersz jest częścią mistycznie inspirowanego romantyzmu, który znajduje w wierze motyw swoich pieśni. Oprócz wychwalania Boga, wiersz wyraża lament za ateistycznymi głosami słyszanymi już w XIX wieku.

31. weź mnie, Joanno, rzeźbione szkło

Autor: José Zorrilla

Pieprz mnie, Juana, rzeźbione szkło

Dopóki nie rozleje się poza krawędzie,

I ogromny, masywny kieliszek, który mi daje

Niech najwyższy trunek nie będzie skąpy.

Wypuść to, na złowrogą sprawę,

Burza ryczy w medytacyjnym dźwięku,

pielgrzym puka do naszych drzwi,

Rozejm ustępuje zmęczonemu tempu.

Niech czeka, niech rozpacza, niech przeminie;

Niech zaciekła wichura, nieokiełznana,

Wraz z gwałtownymi powodziami wody zostaje zmieciony lub zmieciony z powierzchni ziemi;

Jeśli pielgrzym podróżuje z wodą,

Dla mnie, za wybaczeniem, zmiana zdania,

Nie czuję się komfortowo chodząc bez wina.

W tym wierszu José Zorrilla zachwyca nas hymnem do ducha bogów. W humorystycznym tonie celebruje nektar winogron nad wodą, śpiewając o przyjemnościach smaku.

Artystyczna Hiszpania

Autor: José Zorrilla

Niezdarna, wredna i nieszczęśliwa Hiszpania,

którego podłoga wyłożona jest dywanami wspomnień,

popija własną chwałę

to, co jest mało z każdego wybitnego czynu:

Zdrajca i przyjaciel bezwstydnie cię oszukuje,

Twoje skarby są kupione za śmieci,

Twoje pomniki i twoje historie,

sprzedane prowadzą do obcej krainy.

Niech cię szlag, kraino odważnych,

że za nagrodę oddajesz się temu, kto może zrobić najwięcej

za to, że nie ruszają leniwie ramionami!

Tak, przyjdź, przysięgam na Boga! za to, co pozostało,

pazerni cudzoziemcy, jak bezczelni

Zamieniliście Hiszpanię w almonedę!

Artystyczna Hiszpania to sonet o dramatycznym tonie, w którym Zorrilla potępia grabież narodowego dziedzictwa artystycznego w kontekście wojen karlistowskich i jego sprzedaż w obce ręce. W ten sposób wiersz jest również nacjonalistycznym lamentem.

33. mówią, że rośliny nie mówią...

Autor: Rosalía de Castro

Mówią, że ani rośliny, ani fontanny, ani ptaki nie mówią,

ani fala z jej szumem, ani gwiazdy z ich blaskiem;

mówią, ale to nieprawda, bo zawsze, kiedy przechodzę obok,

na mój widok szemrają i wołają: "Idzie wariatka, śniąc

z wieczną wiosną życia i pól,

i bardzo szybko, bardzo szybko, jego włosy będą siwe,

i widzi drżenie, drżenie, mróz pokrywający łąkę".

Siwe włosy na mojej głowie, szron na łąkach;

ale śnię dalej, biedny, nieuleczalny lunatyku,

z wieczną wiosną gasnącego życia

i wieczna świeżość pól i dusz,

chociaż jeden jest uschnięty, a drugi spalony.

Gwiazdy, fontanny i kwiaty, nie szemrzą w moich snach;

bez nich, jak cię podziwiać, ani jak bez nich żyć?

Rosalía de Castro wygłasza ten wzniosły wiersz, w którym przedstawia siebie jako marzycielkę, fundamentalną zasadę romantyzmu. Podobnie jak miłość, marzyciele idą pod prąd, a dla logiki materialnego świata wydają się szaleni.

33. do mojej ojczyzny

Autor: Jorge Isaacs

Dwa lwy pustynne w piaskach,

potężnej zazdrości,

walczą, rycząc z bólu

i czerwona piana z jego pełnej paszczy.

Zwijają się, gdy zwężają, ich grzywy

i za chmurą pyłu zdezorientowany,

runa pozostawiają, gdy się toczą, upadły,

czerwone od krwi z ich pękniętych żył.

W nocy będą musieli poradzić sobie z...

Ryk wciąż... zwłoki o świcie

można znaleźć tylko na zimnej Pampie.

Deliryczna, bezowocna walka,

podzieleni ludzie pożerają się nawzajem;

A to są lwy, moja ojczyzna!

W tym sonecie Jorge Isaacs personifikuje strony, które dzielą jego kraj na obraz dwóch lwów w walce, lwów, które są niczym więcej niż dzikimi bestiami. W ten sposób potępia bratobójczą walkę, która rani ojczyznę.

34. grób żołnierza

Autor: Jorge Isaacs

Zwycięska armia na szczycie

uratowany z góry,

i w i tak już samotnym obozie

który skąpał popołudnie w żywym świetle,

czarnej Nowej Fundlandii,

jowialny towarzysz pułku,

wycie rozbrzmiewa

przez powtarzające się echa doliny.

Płacz nad grobem żołnierza,

i pod tym szorstkim krzyżem

liże wciąż zakrwawioną trawę

i czeka na koniec tak głębokiego snu.

Miesiące później sępy z Sierra

wciąż unosił się wokół

dolina, pole bitwy pewnego dnia;

krzyże z grobów już na ziemi...

Nie pamiątka, nie imię...

O, nie: na grobie żołnierza,

czarnej Nowej Fundlandii

wycie ustało,

ale ze szlachetnego zwierzęcia pozostały

kości rozrzucone na trawie.

Jorge Isaacs wraca do obozów, w których leżą żołnierze, gdzie zginął pies pułku, rasy nowofundland.

35. tyranowi

Autor: Juan Antonio Pérez Bonalde

Masz rację, moja ręka się pomyliła

gdy kieruje się szlachetnym patriotyzmem,

Twoja niesława zatytułowana despotyzm,

kat wenezuelskiego honoru!

Nie jesteś Dioklecjanem,

ani Sulla, ani Neron, ani sam Rosas!

Sprowadzasz podłość do fanatyzmu...

Jesteś zbyt niski, by być tyranem!

"Uciskanie mojej ojczyzny": to jest twoja chwała,

"Samolubstwo i chciwość": to twoje motto.

"Wstyd i hańba": to twoja historia;

Dlatego nawet w swoim ciężkim nieszczęściu,

ludzie nie rzucają już na ciebie swoich anatem...

Pluje ci w twarz swoją pogardą!

W tym wierszu wenezuelski pisarz Pérez Bonalde akcentuje romantyczną ironię pośród trudnego politycznego napięcia. To "prawda", że mylił się nazywając ciemiężyciela swojego narodu tyranem. Ten ciemiężyciel jest wciąż znacznie niższy i bardziej nieszczęśliwy niż tyran.

36. Demokracja

Autor: Ricardo Palma

MŁODY CZŁOWIEK

Ojcze! Czeka mnie walka

mój źrebak wącha krew

i poleci do walki

bez poczucia ostrości.

Ale wątpię w zwycięstwo

że wróg jest bardzo silny

STARSZY

Moje błogosławieństwo idzie z tobą.

i będziesz żył w historii.

MŁODY CZŁOWIEK

Ojcze, do łodzi mojej włóczni

Wielu ugryzło pył

i w końcu wszyscy uciekli...

Straszna to była rzeź!

Wróciliśmy do miasta

i jesteśmy pełni ran.

STARSZY

Z krwią dobrych ludzi

wolność jest podlewana.

MŁODY CZŁOWIEK

Ojcze, mam ochotę umrzeć.

Niewdzięczny i okrutny los!

że w cieniu lauru

mój dół ma zostać otwarty!

Panie, niech Twoja wieczność

niech będzie błogosławiona dusza moja.

STARSZY

Martyrs to pomysł

który ratuje ludzkość!

Romantyzm wyróżniał się również nacjonalizmem i duchem rewolucyjnym, który wychwala wartość poświęcenia dla wielkich spraw. To właśnie reprezentuje Ricardo Palma w wierszu dialogowym Demokracja .

37. nieobecność

Autor: Esteban Echevarría

Czy to było zaklęcie

mojej duszy,

i moja radość

on również odszedł:

w jednej chwili

Straciłem wszystko,

Gdzie się podziałeś?

moje ukochane dobro?

Wszystko zostało pokryte

ciemnej zasłony,

piękne niebo,

który mnie oświecił;

i piękna gwiazda

mojego przeznaczenia,

w drodze

przyciemniony.

Stracił swój urok

melodia,

że chciałem

moje serce.

Pieśń żałobna

tylko spokojny

nieuchwytny smutek

mojej pasji.

Gdziekolwiek pójdę

moje smutne oczy,

Znajduję łupy

słodkiej miłości;

chcą śladów

ulotnej chwały,

którego pamięć

sprawia mi ból.

Wróć w moje ramiona

drogi właścicielu,

pochlebne słońce

oświeci mnie;

wróć; twój wzrok,

że wszystko się uspokoi,

moja czarna noc

rozproszy się.

Poeta lamentuje po utracie dobra, którego nie ma w jego życiu. Smutek i cierpienie dotykają go, aż zastanawia się, gdzie zniknęło dobro jego życia.

38. Młodzież

Autor: José Mármol

Nie patrzysz? Nie patrzysz? To wygląda jak

Do świecącego pasa iskier

Że w limfie rzeki odbija się

Kiedy księżyc wschodzi na wschodzie.

I to na równi z księżycem w Sferze

Wszystkie są drżące i piękne

Bez strachu czy nawet wspomnień

Cienia, który przychodzi po nich.

Czy nie widzisz, że to człowiek, który ma

W klatce piersiowej zamknięte życie,

A sprytna ziemia zabawia go

Z piękną złotą korą.

Ach, tak, tak, młodość, niech zniewala

Twoja pierś to radość świata:

Twoje usta w łykach, które uwalniają

Owocnej rozkoszy życia.

I ten śmiech, i śpiew, i picie,

Oraz luksusu i przyjemności:

Z rozkoszami śniącymi i żyjącymi

Przenosisz się do innego upojonego wieku.

Ale szybkie skrzydła, którymi machasz

Nie zawieszaj, na litość boską, ani na chwilę

Wypchnij się jak najdalej do przodu

Ścieżki kwiatów, którą zamieszkujesz.

Rozbrzmiewa śmiech i kpina

Jeśli żebrak prosi cię o chleb:

Śmiech i kpina odbijają się echem

Na pobyt umierającego mężczyzny.

Na litość boską, nie medytuj przez chwilę

Jeśli ziemia, życie i ideał

Nie chcesz być zmieniany gwałtownie

W szyderczym sarkazmie zła.

Co typowe dla romantyzmu, José Mármol wychwala młodość i jej namiętnego ducha. Choć jest ulotna, młodość zasługuje na intensywne przeżywanie, mówi poeta, i jak najdłuższe odwlekanie sarkazmu, który przychodzi wraz z dojrzałością.

40. słaby kwiat

Autor: Manuel Acuña

-Dlaczego patrzę na ciebie tak ponuro?

biedny kwiatek?

Gdzie są ozdoby twojego życia?

a kolor?

"Powiedz mi, dlaczego tak smutno marniejesz,

słodko i dobrze?"

-Kto, szalony, pożerający delirium!

miłości,

który pochłaniał mnie stopniowo

bólu!

Ponieważ kochając z całą czułością

wiary,

stworzenie nie chciało mnie kochać

które kochałem.

"I tak bez ozdób usycham

smutny tutaj,

zawsze płacząc z przeklętego bólu,

Zawsze tak jest!

Kwiat przemówił! ....

Jęknąłem... to było to samo, co wspomnienie.

mojej miłości.

Przy Słaby kwiat Meksykanin Manuel Acuña uosabia zakochaną duszę, która nie została odwzajemniona przez ukochaną osobę.

41. dla siebie

Autor: Giacomo Leopardi

Odpoczniesz na zawsze,

Zmęczone serce! Oszustwo umarło

Wyobraziłem sobie wieczność. On umarł. I ostrzegam cię.

że we mnie pochlebnych złudzeń

z nadzieją, nawet tęsknota umarła.

Forever odpoczywa;

Nie ma czegoś takiego jak

godne bicia twego serca; ani ziemia

westchnienie zasługuje na: zapał i nudę

jest życiem, nie więcej, a błoto jest światem.

Uspokój się i rozpaczaj

ostatni raz: dla naszej rasy Wróżki

Przyznał się tylko do śmierci, dlatego jest wyniosły,

lekceważy twoje istnienie i Naturę

i moc

że z ukrytym sposobem

nad powszechną ruiną panuje,

i nieskończoną próżność całości.

Tłumaczenie: Antonio Gómez Restrepo

W tym wierszu Włoch Giacomo Leopardi podnosi głos na nieszczęście samego siebie, swojego życia i swoich pasji: znużenie wdziera się w temat, a wszystko, co go otacza, wydaje mu się niczym innym jak próżnością.

Referencje

• Byron, George Gordon: Wybrane wiersze Tłumaczenie: José María Martín Triana, Salwador: Visor.
• Mármol, José: Utwory poetyckie i dramatyczne Paryż / Meksyk: Librería de la Vda de Ch. Bouret. 1905.
• Onell H., Roberto i Pablo Saavedra: Perdámonos: dwujęzyczna antologia poezji z krytycznym komentarzem Ediciones Altazor. 2020.
• Palma, Ricardo: Kompletne wiersze Barcelona, 1911 r.
• Prieto de Paula, Ángel L. (red.): Poezja romantyzmu Antologia, Cátedra. 2016.
• Wirtualna Biblioteka Miguela de Cervantesa.

Zobacz także

Wiersze Emily Dickinson o miłości, życiu i śmierci